دکتر محمود احمدزاده هروی

در سال 1312 در شهر هرات افغانستان – که پدر و مادرم در آنجا مسافرت بودند- به دنیا آمدم. تحصیلات ابتدایی و دبیرستان را در مشهد گذراندم و برای ادامه تحصیل به تهران آمدم. در امتحان ورودی دانشکده فنی و علوم دانشگاه تهران شرکت کردم و در هر دو دانشکده قبول شدم اما درس را در دانشکده فنی ادامه دادم. پس از اتمام سال اول تحصیلی، باید انتخاب رشته می کردم و به همین سبب رشته معدن را انتخاب کردم. فوق لیسانس مهندسی معدن را نیز در همین دانشکده گذراندم. در آلمان به سختی فوق لیسانس را می پذیرفتند اما با این حال برای تحصیل دکتری پذیرفته شدم و طی 2.5 سال، دکترای زمین شناسی را از دانشگاه فنی کلاوستال گرفتم.

در طول تحصیل در آلمان، 8 ماه در سازمان زمین شناسی آلمان کار کردم. همچنین در شرکت سهامی فلزات یزد، مسئول فنی بودم و چون حقوقم را به دلار می گرفتم، توانستم هزینه های زندگی را تامین کنم. چون در این مدت ازدواج کرده بودم و 2 فرزند داشتم، برای تامین خرج های روزمره، قرض کردم و چون پس از برگشت، زمینی را که در خیابان کارگر تهران داشتم، فروختم، یک خانه کوچک خریدم و قرضم را پرداخت کردم.

هنگام تحصیل در دانشکده فنی، حدود 3 سال در وزارت صنایع به عنوان کارمند کار کردم. پس از بازگشت از آلمان، در دانشگاه تهران به تدریس رشته معدن مشغول شدم. در ابتدا چون دستیار بودم هر کاری اعم از فعالیت در آزمایشگاه سنگ شناسی، کانی شناسی و … را می گفتند انجام می دادم. از سال 41 تا سال 81 در دانشگاه تهران تدریس کردم که مراحل استادیاری و دانشیاری را طی کرده و بازنشسته شدم.

طی سال های 57 تا 59 به عنوان وزیر صنایع در دولت موقت مهدی بازرگان بودم. همچنین به عنوان مشاور وزیر و سرپرست شرکت ملی فولاد ایران فعالیت می کردم. در دوره وزارت آقای دکتر ولایتی نیز،‌ ایشان پیشنهاد داد هر کجا که خواستید (به عنوان سفیر) انتخاب کنید. در آن دوره 4 سال سفیر ایران در یوگسلاوی بودم. پس از بازنشستگی، کار دولتی را رها نکردم و چون در کار اکتشاف تخصص داشتم، هر ساله از سوی دولت مصوب می شد که به کارم ادامه دهم. از جمله آن ها، فعالیت در طرح پتاس خور و بیابانک بود.